Δημοσιεύσεις στα Ελληνικά

Πριν από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση επικρατούσε η αντίληψη ότι η στήριξη του δανειστή έσχατης καταφυγής περιοριζόταν στις εμπορικές τράπεζες. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της κρίσης, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δημιούργησε μια σειρά από μηχανισμούς για τη στήριξη των χρηματομεσιτών και των διαπραγματευτών, των αμοιβαίων κεφαλαίων, την εμπορική χρηματική αγορά, την αγορά ενυπόθηκων τίτλων και την αγορά των τριμερών repos. Η παρούσα εργασία υποστηρίζει ότι η ανατροπή της εξειδικευμένης τραπεζικής μέσω της ενδεχόμενης κατάργησης του νόμου Glass-Steagall έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαρροή της δημόσιας επιχορήγησης που προορίζεται για τις εμπορικές τράπεζες προς τα μη τραπεζικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Σε ένα εξειδικευμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην δημιουργία του οποίου συνέβαλε ο νόμος Glass-Steagall, η χρήση του διχτύου ασφαλείας του δανειστή έσχατης καταφυγής θα μπορούσε να περιοριστεί άνετα στις εμπορικές τράπεζες.

Ωστόσο, η κατάργηση των περιορισμών του νόμου Glass-Steagall στις επιτρεπτές τραπεζικές δραστηριότητες συνέβαλε στην άνοδο ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος όπου οι γραμμές μεταξύ ρυθμιζόμενων και προστατευόμενων τραπεζών και του λεγόμενου σκιώδους τραπεζικού συστήματος δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες. Η ύπαρξη του σκιώδους τραπεζικού σύμπαντος, το οποίο είναι άμεσα ή έμμεσα εγγυημένο από τις τράπεζες, κατέστησε σχεδόν αδύνατο τον περιορισμό της ασφάλειας στο ρυθμιζόμενο τραπεζικό σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό, η μεταρρύθμιση του θεσμού του δανειστή έσχατης καταφυγής απαιτεί θεμελιώδεις αλλαγές στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα.